نگاه کردن به آن، عبادت، و طواف گرد آن از بهترین اعمال است، حتى در روایتى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم: لایَنْبَغِی لاِحَد أَنْ یَرْفَعَ بِنائَهُ فَوْقَ الْکَعْبَةِ: «شایسته نیست کسى خانه خود را برتر از کعبه بسازد».(سفینة البحار , . . .)
ولى باید توجه داشت: اهمیت و احترام کعبه هرگز به خاطر ساختمان آن نیست; زیرا به گفته امیر مؤمنان على(علیه السلام) در «نهج البلاغه» در خطبه «قاصعه»:
«خداوند خانه خود را در یکى از سرزمین هاى خشک و سوزان و میان کوه هاى خشن قرار داده است و دستور داده از مصالح بسیار ساده اى آن را بنا کنند، از سنگ هاى عادى و معمولى».(نهج البلاغه , 192)
ولى از آنجا که خانه کعبه قدیمى ترین و پرسابقه ترین مرکز توحید و پرستش خدا است و نقطه تمرکزى براى توجه ملت ها و اقوام مختلف است، در پیشگاه خدا این همه اهمیت یافته است.