چشم به راه سپیده

ای مهدی منتظر ، ای غائب از نظر ,

تو را غایب نامیده اند ، چون «ظاهر» نیستی ،

نه اینکه «حاضر» نباشی .

«غیبت» به معنای «حاضرنبودن» ، تهمت ناروائی است که به تو زده اند .

و آنان که بر این پندارند ،

فرق میان «ظهور»  و «حضور» را نمی دانند ،

آمدنت که در انتظار آنیم به معنای «ظهور» است ، نه «حضور» .

و دلشدگانت که هر صبح و شام تو را می خوانند ، ظهورت را از خدا می طلبند نه حضورت را .

وقتی ظاهر می شوی ، همه انگشت حیرت به دندان می گزند , با تعجب می گویند :

که تو را پیش از این هم دیده اند و راست می گویند ؛ چراکه تو در میان مایی ؛ زیرا امام مایی .

جمعه که از راه می رسد ، صاحب دلان ، دل از دست می دهند و قرار از کف می دهند .

و قافله دل های بی قرار ، روی به قبله می کنند و آمدنت را به انتظار می نشینند .

و اینک ای قبله ی هر قافله ,

و ای «شبروان را مشعله» ،

در آستانه آدینه ای دیگر با دلدادگان دیگری از خیل منتظرانت , سرود انتظار را زمزمه می کنیم که :

اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ

(نویسنده نامشخص)